'Aan de bar ben ik geen aanvoeder'
Zelfs als je als slechtziende een wedstrijd van het eerste elftal van v.v. Gorecht volgt, is hij niet te missen: hij dirigeert met luide instructies zijn teamgenoten naar hun plaats op het veld en zijn 'Thijs' betekent dat de hoge bal door het midden voor hem is.
Door: Martin de Bruijn - december 2021
Hij is een van de ritmebepalers in de wedstrijd: bal vasthouden of een lange diagonale pass op de buitenspelers. Vanavond heb ik een afspraak met hem voorafgaande aan de training en vraag waar zijn voetbalkloffie is. Hij heeft deze niet bij zich, zegt hij tot mijn schrik, omdat hij geblesseerd is. Hoe ernstig, moet nog uit de scan blijken. Hij voetbalt voorlopig niet. Aan tafel voor het interview blijkt Thijs een vlotte verteller met een open blik. Voor een rasechte Groninger ook best openhartig. Als Thijsje kwam hij, samen met zijn tweelingzus Inge, op 21 december 1994 ter wereld in Groningen-Zuid, bezocht er de Brederoschool en maakte er vrienden voor het leven. Met een aantal vriendjes van de basisschool voetbalde hij bij Be Quick, eventjes nog bij FC Groningen, maar daar miste hij zijn vrienden. Op het Zernikecollege vervolgde hij zijn schoolloopbaan en had bijvoorbeeld Milan Oei als lerares. De talen en economievakken lagen hem beter dan de exacte. Als ik vraag, wat zijn drive was op school, zegt hij dat hij het leuk moest vinden. Dus met weinig inspanning voldoendes halen. Vrienden en voetbal gingen eigenlijk voor alles.
Zijn studiekeuze bleek een misser: bedrijfskunde was eigenlijk grotendeels balansen maken en niet marketing, waar hij meer belangstelling voor had. Niet leuk, dus een switch naar sociologie. Thijs zijn studietijd bestond, behalve uit studeren, uit werken in cafe ’t Vaatje, strand- en ski-vakanties en op terrassen zitten met vrienden. Hij vertelt tamelijk enthousiast over zijn sociologiestudie: de wisselwerking tussen groepen in de maatschappij. Toch werkt hij sinds een jaar bij een jong detacherinsbedrijf: professionals aan een (nieuwe) baan helpen. Een bedrijf als maatschappij in het klein, zogezegd. Hij heeft er lol in zijn werk. Een combinatie van mensen op de rit zetten, met name in de bouw en civiele techniek en lekker ouwehoeren met zijn meest ook jonge collega’s. Als ik hem naar zijn ambities vraag, antwoordt hij dat hij niet op lange termijn denkt: er komen dingen op zijn pad en vindt hij die leuk, dan gaat hij daarvoor. Hij is een snelle, soms iets te snelle beslisser met een eigen mening die hij tegenover niemand voor zich houdt. Een beetje te ongeduldig om Netflix-series te volgen of een boek te lezen. Wel kijkt hij van jongsafaan de Formule 1 races,voorheen samen met zijn opa die Verstappen met de Honda-motor extra aandachtig volgde. Opa, vriend van Gorecht, vorig jaar overleden, was namelijk Honda-dealer....
We eindigen ons gesprek met zijn voetbalcarrière. Bij Be Quick stagneerde zijn ontwikkeling en na een tip van een voetbalvriend belandde hij bij vv Gorecht, samen met andere ex- Quickers, onder trainer Bert Vos. Ik herinner me nog de keren dat Thijs hem uit het veld toeschreeuwde niet zo negatief te coachen. Dat zette geen kwaad bloed, integendeel. Bert belde op zaterdagochtenden steevast Thijs en vriendin van toen wakker om de wedstrijd van die middag door te nemen. Ondanks verzoeken van andere clubs blijft Thijs bij Gorecht: gezelliger en leuker krijg je het niet. Een echte familieclub waar pa, ma, oma en zus Inge langs het veld staan als hij moet spelen.
Hij heeft geen voorbeelden in het voetbal maar zegt Arjan Robben te bewonderen omdat hij zichzelf is gebleven. Zijn inzicht en traptechniek ziet hij als zijn sterke punten, zijn één-op-één-verdedigen en focus gedurende negentig minuten ziet hij als zijn verbeterpunten. Als aanvoerder hoeft hij nauwelijks brandjes te blussen. Daarvoor is de selectie te veel een vriendengroep met wie hij ook graag aan de bar zit en die hij kan jennen. Aan de bar is hij zeker geen aanvoerder maar een Gorechter. Wie weet ooit een trainer.
Ik had een half uur gepland voor het gesprek. Het is ruim een uur geworden.
